monumenta.ch > Ambrosius > 23 > ubk4°Ms.theol.26.274 > sectio 7 > sectio 774 > uwbM.p.th.f.12.62 > bkeCod.32.51r > Romanorum. > 205 > bkeCod.32.126v > sectio 555 > sbsMin.75.91v > bkeCod.32.152r > bbb264.114 > bkeCod.32.92r > bbb264.18 > sectio 6 > Romanorum. > ubk4°Ms.theol.26.25 > 9 > sectio 8 > 65 > 84 > bkeCod.32.8v > bnf4871.231 > sbsMin.75.91r > sectio 700 > bkeCod.32.139v > ubk4°Ms.theol.26.280 > bbb264.33 > csg7.141 > 45 > sectio 20 > uwbM.p.th.f.12.1 > sectio 212 > 10 > 1 > sectio 13 > bnf11947.81 r > bnfGrec107.237 > sectio 1076 > sectio 5 > 40
Ambrosius, De apologia David, § 39 <<<     >>> § 41

§ 40

1 ergo et remissionem meruit iniquitatis et texit caritate atque operuit peccata sua et texit operibus bonis.
2 nec inputatum est ei peccatum, quia non fuit in eo dolus malitiae, sed lapsus erroris.
3 deinde quia non fuit inprobitatis aestus, sed umbra mysterii.
4 et tamen confessus est delictum suum, agnouit iniquitatem, uidit lauacrum et uidit et credidit.
5 dilexit multum, ut nimia caritate tegere quemuis posset errorem.